Kanka, sen de gecen yıl ben diyeyim bu yıl, ne fark eder böyle gelmiş böyle geçemeye de devam eder… Aile imiş , gurbetmiş, hasretmiş bir saatten sonra geçer gider. Bak sana ne anlatacağım, umarım sıkılmazsın. Bundan tam 4 yıl evvel yürüyorum sokakta dalgın dalgın, bir adam çarptı. Affedersiniz bir hanıma çarpmak haddime değil, özür dilerim demiş geçmişti. Ama sonra çantamın arkasındaki gözlüğümün kayıp olduğunu fark edince neden haddi olduğunu anlamıştım. Neyse geçiyorum, dedim çiğ süt emmiş boş ver, Allah’ından bulur, aradan üç gün ya geçti, ya geçmedi kitap almaya hatta sana yerin adını bile vereyim AKMAR’a gidiyorum. Saat olmuş akşam 09:30 bir öğrenci idi galiba geldi abla İngilizce hazırlık kitapları bizde en uygun diye affedersin salaklık bu ya ben de hemen inandım daldım içeri, aldım, çıktım oradan. Az gittim baktım ileriki camekanda tam yarı fiyatına kitap fiyatları. Acemiliğimin ve yeni olduğumun farkını belli etmişim ki bir sütü bozuk daha istediğini yapmış ben ise iyi bir ders almış oldum. Derken babam beni ilk üniversite yılımda kızım yollarda perişanlık çekmesin diye bir üniversite yurduna yerleştirdi. Yurtta altı kişi kalıyorduk, sadece kız yurdu idi ama inanın ki erkek yurdunda kalsam belki de daha rahat olurdum. Benim gibi yeni kazanmış öğrencilerde vardı, artık İstanbul’un tozunu toprağını yutmuşlarda… Her neyse üniversite öğrencisi olmak böyle bir şey galiba ki her gün benden büyük ablalar telefonda konuşuyorlar gülüp oynuyorlar ve hiç gece yarısı olmadan yurda dönmüyorlar. Mesela şu kadarını söyleyeyim her gece başka bir yere eğlenmeye, erkek arkadaşları ile buluşmaya gidenler vardı. Bu arada dedim ya benim gibi yeniler de var diye onlar aradan iki hafta geçmeden diğerlerine uyum sağlayıp almış başını çoktan gitmişler. Kimileri ise adabına uygun okumalarına devam etmişlerdi, kimseye uymadan. Babam bana ilk üniversiteyi kazanıp İstanbul’a geleceğim belli olunca sabah akşam öğütler verirdi, ki hala verir… “bak Elif, sana her şey diyen çıkar, yemeğine pislik katmak isteyen, onlara uyum sağlamazsan adına pislik katmak isteyenler, hadi gel şuraya buraya gidelim diyenler çıkar” demişti, demişti, demişti… Ne mi oldu hepsi çıktı. İnanın ki nasıl her gece korkarak yatardım yurtta yine affedersiniz içip gelecekler, müzik açıp oynayacaklar diye… Bir tane arkadaşım vardı çok yakın aynı benim gibi küçük yerden gelmiş, ve dikkat etmek zorunda olan. Sonra duydum ki bir gün bana bile söylemeden yurtta çıkmış teyzesinin yanında kalmaya başlamış. Bak kanka bunlar yalan değil, asıl okulda başıma gelmeyen kalmadı. Ben ders çalışıyorum diye adım görgüsüze çıktı, notlarımı istemediğim insanlara vermiyorum diye adım cimriye çıktı. Ama ben biliyordum bunların başıma geleceğini, ALLAH büyük dedim, sabrettim. İyi mi ettin dersen kanka bilmem adımı kirletmedim Hamd olsun, ailemi üzmedim… bir sürü kötü şeyler yaşadım, ailem yanımda imiş gibi hissettim ama hasta iken anneme iyi olduğumu, param yok iken babama tok olduğumu söyledim. Onlar benim için ağlayıp, sızlayıp, her gün ayrı ayrı merak ederken ben de onlar için uğraştım. Neden mi yazıyorum bunları kanka sen de üniversiteye gidiyorsun, sakın korkma, inan kendine, güven ailene ve sana inananlara sadık kal, yıpratma kendini, kimseye uyma, çalış, alnının akıyla çık meydana, eline ekmeğini alınca; gülersin de oynarsın da yersin, içersin, gezersin de… Sıkma sakın güzel canını kendini ferah tut, ailene yalan konuşma ne derdin varsa onlarla paylaş, hemen ilk gördüğün insanlara güvenme…

Kanka senden bir ricam var; dinler misin beni?

Kanka senin aklın ilimde, fende, sosyal kişisel gelişimini oluşturabileceğin pencerelerde olsun. Her gün kendini en iyisi olmak için eğit, günü birlik eğlenceler insanı ancak “o an”  süresinde rahatlatır. Üniversite bir bilgi yuvasıdır, hayat yuvası değil. Hayatı sen dışarıda öğrenirsin, yaşarken. İnsanlar yalnızca menfaatleri için yaşar, sen öyle yaşama. Doğru bildiğinden şaşma ama doğruyu araştır öyle kendini ikna et. Kimseye boyun eğme, oku, çabala, hep kendin, ailen ve sevdiğin vatanın için bir şeyler yap. Bizleri de unutma, bizler senin bir zamanlar ekmeğini paylaştığın insanlarız, suyumuz aynı dereden akar, havamız aynı gökyüzünden gelir. Bizleri de unutma, bizler senden ne para ne pul istiyoruz bizler senden bizleri unutmamanı günü gelince teyzenin de halanın da sokakta ki amcanın da elini öpmeni istiyoruz. Memleket sevdanı, bayrak aşkını, ailene sağdıklığını ve her şeyden önemlisi namus ve şerefini yıpratma hayatı öğren güzel güzel okulunu bitir, adını güzel yerlerde görelim…

Not: bu yazdıklarım gerçekten başımdan geçmiş olaylardan sadece bir kaçıdır. Bu yazımı şu an üniversiteyi ya da dışarıda gurbette liseyi kazanmış arkadaşlarıma armağan ediyorum. Umarım beni yanlış anlamazlar ve ne demek istediklerimi anlarlar…

Son olarak kanka bu hayat mücadelesi, sen galip çık ta gel!....